روزي داستايوفسکي نويسنده مطرح روسي از خيابان مي‌گذشت و در ميان ازدحام جمعيت ناخواسته پاي مردي را لگد کرد. مرد فوري شروع به دشنام گفتن کرد و هر آنچه که نمي‌بايد به او گفت. داستايوفسکي حرفي نزد. چند قدم که دور شد برگشت، کلاهش را از سر برداشت، اندکي خم شد و خيلي مودبانه گفت: من داستايوفسکي هستم، آقا! مرد از اينکه به نويسنده معتبري چون او توهين کرده بود سخت شرمنده شد و شروع به عذرخواهي کرد. داستايوفسکي با همان خونسردي گفت: نيازي به عذرخواهي نيست آقا، شما خودتان را معرفي کرديد، من هم خودم را معرفي کردم!
در جهاني که زندگي ميکنيم کلمات بيشتر از گلوله ها آدم کشته است.چقدر پيش خودمون در خلوت و تنهايي به حرف هايي که در طول شبانه روز مي زنيم اهميت داده ايم ؟ چقدر به اين فکر کرده ايم که حرف هاي ما آيينه ي تمام قد از شخصيت ما است؟
آرمان ها و ارزش ها و هنجارها کم کم به رنگ باختگي نزديک مي شود، راحت طلبي تبديل به عادت مي شود. به لطف فضاي مجازي اظهار نظر در هر رابطه اي را حق مسلم و طبيعي خود ميدانيم فارغ از آنکه ذره اي از واقعيت خبر داشته باشيم. اين وسط فقط روباه صفتان زشت خو آب را گل آلود کرده و از آن ماهي مي گيرند، الحق و انصاف که موج سواران خوبي هم هستند و به خوبي با واژگاني که براي مردم شريف و عزيز هستند بازي ميکنند.واژگاني همچون:عدالت،آزادي،پيشرفت،آگاهي!
هاينريش بل نويسنده مطرح آلماني در کتاب «آدم کجا بودي» مي‌نويسد: «بعد از هيتلر همه‌ي آلمان درک کردند که او چه بلايي بر سر کشور و زيربناهاي آن آورده است. اما يک چيز نابودشده هم بود که فقط ما روشنفکران آن را مي‌فهميديم و آن خيانت هيتلر به "کلمات" بود. خيلي از کلمات شريف ديگر معاني خودشان را از دست داده بودند، پوچ شده بودند، مسخره شده بودند، عوض شده بودند، اشغال شده بودند. کلماتي مانند آزادي، آگاهي، پيشرفت، عدالت!»
در شرايط کنوني تنها را نجات از وضعيت، آشتي و آشنايي با آثار هنري و فرهنگي است تا درس گرفته شود از راهي که ديگران رفته و از آن خشنود يا پشيمان هستند.
درباره این سایت