سردترين نقطه شناخته شده در منظومه شمسي، خيلي از زمين دور نيست. در سال 2009 مدارگرد اکتشافي ناسا دهانه‌اي را در نزديکي قطب جنوب ماه شناسايي کرد که در بخش سايه ماه قرار دارد. دماي اين منطقه تنها 33 درجه کلوين (240- درجه سانتي‌گراد) است؛ دمايي به مراتب سردتر از هر دمايي که بر روي پلوتوي سرد و تاريک اندازه‌گيري شده است. با ادامه کاوش‌ها و بهبود وسايل اندازه‌گيري، اين رکورد ممکن است به نقطه ي ديگري در منظومه شمسي انتقال داده شود. قمر سياره‌اي غير از زمين و يا شايد سياره کوتوله ديگري که به مراتب دورتر از پلوتو نسبت به خورشيد قرار دارد. سياره‌اي که شايد دهانه‌هاي آتشفشاني پوشيده و سرد مختص به خود را داشته باشد.
اما در ماوراي منظومه شمسي، صخره‌هاي به مراتب سردتري وجود دارد. احتمالا سردترين اين سيارک‌هاي تنها و آواره در فضاهاي خالي بين کهکشاني قرار گرفته‌اند. دماي اين نقاط که تنها توسط تابش ضعيف زمينه کيهاني به جا مانده از مهبانگ و اندک نور ستارگان دوردست گرم مي‌شوند، احتمالا نبايد بيشتر از 3 درجه کلوين باشد.
از آنجايي‌که تابش زمينه کيهاني با دماي 2.7 درجه کلوين در تمام عالم پراکنده است، امکان دارد تصور کنيد که هيچ جايي نمي‌تواند سردتر از اين دما وجود داشته باشد. اما بر خلاف تصور شما، يک توده ي گازي به نام سحابي بومرنگ که 5 هزار سال نوري از زمين فاصله دارد، دمايي تنها برابر 1 درجه کلوين دارد. اين سحابي به سرعت در حال گسترش است که باعث مي‌شود گاز موجود در آن به طرز تاثير گذاري سرد شود؛ فرايندي که مشابه سيستم خنک‌کننده يک يخچال خانگي يا دستگاه تهويه مطبوع است.
با وجود اينکه سحابي بومرنگ به عنوان سردترين جسم طبيعي کشف شده شناخته مي‌شود، جايي بر روي زمين وجود دارد که در آنجا انسان روي دست طبيعت بلند شده است. در سال 1382 دانشمندان موفق شدند در يکي از آزمايشگاه‌هاي موسسه فناوري ماساچوست ابري از اتم‌هاي سديم را تا دماي 0.45 نانوکلوين سرد کنند. دمايي که کمتر از نيم ميليارديم درجه بالاتر از صفر مطلق است و به نظر مي‌رسد که سردتر از هر دمايي است که عالم با همه گستردگي خود بتواند کاربردي براي آن داشته باشد
درباره این سایت